اهــــــل دل ای نازنین هــایم ســـلام |
|
ســایه تان اینجا همیـشه مســــــتدام |
بـا شـما قلـــــبم منـــــوّر می شـــود
|
|
حــال من یك حـــال دیــگر می شـــــود |
حـــــرف دل ، اینـجا پناهم داده است |
|
دلـــــــبری قــــــولِ نگـــــاهم داده است |
بزمتان ، جــــــانِ مــــــــرا بـر بـاد كـرد |
|
حــــــرف دل ، مـــــا را چنین معـتاد كـرد |
حـرف دل، پُر گشته از یــــاران عشق |
|
گـــونه هـا تـَــــر گشته از باران عشـــق |
عــاشــقان مبهوت خالش می شوند |
|
مست و شـیدای "وصالش" می شـوند |
حـــرف دل با گوش دل بشنیده است |
|
او كـه حـــــق را در درونش دیده است! |
روح من را می كشـــــــــاند تا "خیال" |
|
حرف "آدین"، حـــــــــرف آن نیكو خصال |
یــــــــــــادم آیــد از صــــــفای بـزممان |
|
عـاشـــــــــقی بـا آن هـمه ، همرزممان |
یـاد ایــــــّــــــامی قشــنگ افـــتاده ام |
|
بـاز هـم ، من یـاد جـنــــــگ افــتاده ام |
روزگـــــــــــاری جمعِ جمعی داشـتیم |
|
بذرعشــق و عاشـــقی می كـاشـتیم |
این صـــمیـــمیـــت بجز آنــجا نبــــــود |
|
جـز كـنــــــــارِ ســـــــوله هـا بر پا نبــود |
من در اینجا یاد سنــــــــــگر می کنم |
|
عاشــــــــــقـــــــــی را باز باور می کنم |
حــــرف دل ، دنیای حرفی آشـناست |
|
حرف "پیمــان" و"حسینِ كیمیـــــا"ست |
روح و جـــــــانِ بی ریـــــــــایی دارد او |
|
حــــــرف هــــــــای كیمیـــــــایی دارد او |
حـــــرف دل شـد، محفلِ دلهای صاف |
|
محفــلِ "بی معرفت" ، " سیمرغ قـاف" |
این "هبـــــــــــــــوطِ" آســمانیها ببین |
|
سینه ایـن كهكشـــــــــــــــــانیها ببین |
"بیقـــــــــراران"، بی قـراری می كنند |
|
حــــرف دل را لالــــه كــاری می كــنند |
از خــــــــــــدا خواهم بماند برقـــــــرار |
|
او كه گــــاهی می كـند بـر ما گــــــذار |
از "غریبسـتان "، صـــدایی می رسد |
|
این صــــــدا حتماً به جایی می رســد |
"ناشــــــناسان" ، آشـــــــنایـانِ دلـند |
|
صـاحــــــــبانِ مخـــــــلصِ ایـن منزلــند |
می شـــناسـد ناشـــناسی را دلـــم |
|
پـُر شـدست از نـــــام او، ایـن محـفلم |
ما تـــــمام دردهـــــــــا را می خـــریم |
|
"بگـــذریم" و "بگـــذریم" و "بگـــذریم"! |
می كند چشم انتظاری ، "سوته دل" |
|
در دیـارِ بی قــــــــــراری ، ســـــوته دل |
همرهی درعشق ومستی" گم شدست" |
|
او خــــریـدارِ غـــــــــــمِ مـردم شـــــدست |
درد دلــــــهـایـش دلِ دیــــــوانه بُـــــرد |
|
دسـت ما بگـرفت و تـا میـــخانه بُــــرد |
آتشی افكــــــــنده بر، این جـــــان ما |
|
حـــــــرف دل از جـــانـبِ یـــــــاران مـــا |
در دلـــم غوغا و شور و همهمَه ست |
|
تشنه ی یک جام "عبدالفـاطمَه" ست |
با حضــــــــورش بزمِ داغی می شود |
|
حرف دل ، تمثیلِ باغی می شـــــــود |
یـــاد بـــاد آن روزگـــارانــی کــه بــــود |
|
آسمـــــان و ابــــــر و بـــــارانی که بود |
ای فـــــــــدای نـــــــــالـه هـــــا و آه او |
|
هـر كــــــــجا باشــد ، خـدا همـــراه او |
هم دل و هم دیده بر تــــــــــاراج رفت |
|
روح و جان ، با نكته "حـــــــــلاّج" رفت |
"دكـــــتر" آخر می رهاند جانِ خویش |
|
عاقبت بگذشـــــــت از عـنوانِ خـویش! |
نكته هایش نكته هایی دلكش است |
|
گرچه گـاهی هم ز جنسِ آتش است! |
همـرهی دارم كـــه از من دور نیست
|
|
نام اوبـا وزنِ شــعرم، جـــــــور نیست! |
قصّــــــــــــه همسـنگران را باز خـواند |
|
شعرمن ازوصــفِ نامش"بـاز مـــانـــد"! |
قلـــــــــــــــعه ای دارد پُر از راز و رمـوز |
|
سینه ای دارد پـــــــــُر از انـدوه و سـوز |
پـا نــــــــهاد اینك بـه بـــازارِ جــــــنون |
|
یـك "نمی دانـم" ز شهرِ آسمــــــــون" |
حـــــرف دل ، دارد درونِ سینــــه اش |
|
یك "هُـــدی" و قـــلب چـون آییـنه اش |
او كـــــــــــه از غربت روایت می كــند
|
|
از جــــــدائی هـا شـكــــــــایت میکند |
ای تمــــــــــامِ اهـل دل ، یاری كــنید |
|
ایـن هــــــــدی را هـم نگـــهداری كنید |
او از آمریـــــكا به ما دل بســته است |
|
طفلكی شاید كه خیلی خسته است |
من نـمی دانم كه این"پانیذ"،كیست |
|
نقـطه چین هـااینهمه،ازبهرِ چیست!؟ |
لیـــك، انگاری كه خیلی با صفاسـت |
|
چـون كـه بـا یـــارانِ خــوبم آشـناست |
روح من دنــــــــبال "عـــــــــبدالله"رفت |
|
تا عــــــــراق و كــــــــــــــربلا بـا آه رفت |
باغ اینجـــــــا مملو از "گمنام" هاست |
|
ســـر به ســـر آکـــنده از پیغام هاست |
حرف دل فریاد جمعی عاشــــقســـت |
|
حرف "صادق"، صَرف عشق از عاشقست |
می شـــــــود آیـــا ز تنهایی نگـــفت؟ |
|
از دل "زهــــــرای شــــــیدایی" نگفت؟ |
از "علی" می گفت و محزون می شدیم |
|
گــــــریه می کردیم و دلخون می شدیم |
عـــاقبت زین خیمه نوری پر کــــشید |
|
جام عشـــق و عاشقی را سر کشید |
او کــــه ما را با خــودش همراز کــــرد |
|
رفت و مـــــا را مـــــات آن پرواز کــــــرد |
یادتان هسـت که از زندان چه گفت؟ |
|
یک "مهاجر" در غریبســتان چه گفت؟ |
"شاهدی" دارم که مدهوش است او |
|
یــــــاد ســــرداران خــــاموش است او |
همتـــــش مقـــبول حـــــق لایــــــزال |
|
آرزو دارم برایــــــش من وصــــــــــــــال |
ای "شـــلمچـــــه" ای غروبت پر ز راز |
|
ای تــــمــــام نغمــــه هایت دلنــــــواز |
می کشد گاهی به این محفل سرک |
|
می برد ما را مدینه "روشــــــــــــنک" |
میرســــــد یک نـــــــــازنین از راه دور |
|
می شود "محجــــوبه ای" از مهد نور |
او کــــــه از داغ پـــــــــــدر در غم تپید |
|
زنـــــــده بــــــــادا یاد یـــاران شــــهید |
می دهد این حــــــرف دل بوی گـلاب |
|
بوی رحمت بوی "احسان" و "شهاب" |
حــرف دل دارد همیشه "بوی سیب" |
|
بوی "ســــلما" بوی "لیــــــلای غریب" |
عاشقی اینجا پر از سوز و تب است |
|
نام او حقا که "عبـــــدالزینــــب" است |
"زینبیون" گــــوی ســـبقت می برند |
|
عاشقی را هر چـــــه باشد می خرند |
یک نفر دردی به جانـــــش می خرد |
|
یک "بسیجی" غصه هایی می خورد |
می وزد اینجا "نســــــــــیمی" دلربا |
|
می بـــــرد مـــــا را به بــــاغ "ناکــــجا" |
آفرین بر او که دریـــایـــی شـــدست |
|
آفرین عشــــقی که یـلدایی شـدست |
از زمیـــن تا آســــمانها فــــرش شد |
|
حرف دل مست از میِ "ذوالعرش" شد |
بنـــــده ای دارد عــزیـــز اینجا خــــدا |
|
آفـــرین بر "مصــطـــفــــی" بر مصطفی |
او کــــه شـــد همـــراه با مردانِ مرد |
|
یــــاد یــــاران را در اینجــــــــا زنده کرد |
"بنده ای" هم عاشق فرزند خویش |
|
گوید او از کـــودک دلــــبند خـــــــویش |
با دلـــی بشــکــسته از غم گوید او |
|
از تـــمـــام درد و مـــاتـــم گــویــد او |
ای خـــدا هـــرگز مبــاد اینجا عبوس |
|
جان پاک "مـهـدیار" و این "ونــوس" |
نکته های این "سمیرا" خواندنی است |
|
نــام او در قلـــب اینجــا مـاندنی است |
می شود اینجا ز "سیف الدوله" گرم |
|
روح ما هم می شــود دلــگرم ونرم |
در دیار بی کسی غوغــا شـــدست |
|
حرف دل تزیین به یک "اسما" شدست |
با صفا این خیمه از "ارژنگ" ماست |
|
بی ریا این قلعه با "دلــتــنـــگ" ماست |
دخـــتـــری از اهـــل ایـــران آمدست |
|
"طـــاهـــره" در جمع مستــان آمدست |
می شود این حرف دل پر شور و شین |
|
از دل پر راز "مجــــنــــون الحـــســین" |
با "امــیــن" اینجا مصفا می شود |
|
محـــفــلی از عشـق بر پا می شود |
"حـــیّ سبحان" باشد اینجا یار او |
|
باشـــد اینـــجا یـــاور و غـــــمخوار او |
از "مــــبـــارز" بایـــد اینــجا یاد کرد |
|
عشــق را باید که هِــــــی فریاد کرد |
قصه ها دارد فراوان حـــــــــــرف دل |
|
روشن است از نور "ایمان" حرف دل |
عشق و مستی در دلش گُل می کند |
|
بر خـــــــدا دائـــــــم توکــــل می کند |
سرزمین حــــــــرف دل آبـــــاد شد |
|
پر ز نـــور از همت "مقـــــــداد" شد |
نام او با حـــــــرف دل آمیخته ست |
|
آبــــــــــروی دشمنانش ریخته ست |
او که اینجا عشق را بــــو کرده بود |
|
روز و شب ها آب و جـــارو کرده بود |
با "علی ها" حرف دل جانانه است |
|
قصــــه ی شمع و گل و پروانه است |
دارد اینجـــا شـــــورش مستانه ای |
|
یک "مسـافر" در "مســـافرخانه" ای |
حــرف دل یاد آور نـــی در نـــواست |
|
خـاطـرات نابی از "عبــدالرضــا"ست |
یــاد ایـــامــی که می آمـد "مـریـد" |
|
یاد "بـدری" یاد "تنـها" و "مــــجیــد" |
یـاد همراهـی که خیلـی پـاک بود |
|
نــام او اینجا همیشـه "خـــاک" بود |
حــرف دل پر گشته از گـل های ما |
|
یاد "ســوگـــل" مانده در دلـهـای ما |
شـکـوه می کرد او از آن نـــامردها |
|
ســینه اش آکــنــده بــــود از دردها |
او که زینجا رفت و ما را غــم گرفت |
|
حـــرف دل با رفـتـنــش مـاتم گرفت |
یادش اینجا مــاندگار و زنـده است |
|
خـاطـرش در حـرف دل پاینده است |
مـیخـکـی روئیده در قـلـب کــویـــر |
|
از "رضـا" می گویم آن مــرد بصـیـر |
"عبـد زهرا" همرهی دیرینه است |
|
صـاف و صـادق مثـل یک آیینه است |
کنج این میخانه ام یاری نشست |
|
گوشه ی دنیا "سبکباری" نشست |
حرف دل با عشق معنا می شود |
|
بــا سبـکبـاران چه زیبـا مـی شـود |
"مجتبـی" شیرین زبانی می کند |
|
"دیـده بان" هم دیده بانی می کند |
خیمه دیگر غرق "باران" می شود |
|
با دو تا "مریم" گلستــان می شود |
دارد اینجـا بــا دو "مـریـم" افـتـخـار |
|
آن دل آرام اسـت و ایــن در انـتظـار |
بوسه ها زین رد پاها چیدنی است |
|
"بادبادک" هم سفیدش دیدنی است |
"دیـده" ای دارم در اینـجـا بی ریــا |
|
بـــی ریـــای بـــی ریــای بــی ریــا |
دیـدگـانـش ای خـدا غمگین مبـاد |
|
کـوله بارش عاقبـت سنگـین مبـاد |
همرهی در حرف دل خیلی گل است |
|
نغمه هایش نغمه هـای بـلبـل است |
اجتنــاب از زرق و برقـی می کـند |
|
واقعـاً یـاران "چه فـرقـی مـی کـند"؟ |
در "فراموشی" کسی جا مانده است |
|
"دختری تنها" که شیدا مانده است |
"هـدهـد" اینجا یک غــریب دیگر است |
|
او که در این حرف دل تاج سر است |
"ســـاره" و "ســـارا" عــزیز خـــیمه اند |
|
پـــاک و روشـــن مثل آب چشمه اند |
حــــرف دل آیینه ی احـســاس ماست |
|
وه چه خوشبـو از شمیم "یـاس" ماست |
می شود اینجا همیشه چــون بهار |
|
با حضـور "نـرگـــــــس" و "امّـیـــدوار" |
با "گــلِ نرگــس" کـه در جان من است |
|
آخـرِ صـاحـــب زمـــانـی بــودن است |
می شــــود اینجا دلی تسلیم عشق |
|
آفــــرین بر عشق نابِ "میمِ" عشق |
با "نفیســـــــــه" حرف دل زیباتر است |
|
با "غریبـــه" عاشقـــی پیدا تر است |
پُـــــر ز بوی عطر و عود است این رواق |
|
با "عطیـــه" با "غــــریب" و با "فـراق" |
رنــگ و بـــوی عــــاشقی باز آمدست |
|
حــرف دل را یک "سـحــرناز" آمدست |
"سید" اینجا را گل افشان کرده است |
|
با حضــــورش یـــاد یـــاران کرده است |
مـــن کــه نتـــوانم دل از او بـــــــرکنم |
|
می شـــــمـــــارم بودنــــش را مغتنم |
دیــــدم اینـــجا یـک نفر چیزی نوشت |
|
نـــام او بـــودی هـــمی "اردیبـهشت" |
ایــــزد یــــزدان نگهدارش هـــمـــــــی |
|
دســـت مـــــولا یـــــاور و یارش همی |
بنگر اینجا عاشقــی یک عالمه ست |
|
با صفا اینجا ز چندین "فاطمـــه" ست |
گـــر بگیرم از "دو کــــوهـــــــه" فاصله |
|
مـــی شـــوم "جا مانـــده ای از قافله" |
ماجــــــــــرایی در دلم پیدا شــدست |
|
كـــــــــربلا نـزدیكِ این دریـا شــدست! |
او كـــــه در نزدیـكی آمـــــــال ماسـت |
|
با خبر، تنـــــها خـدا از حــــال مـاست |
حـرف دل یاد آور "ســــورنای" ماست |
|
قصه هایی از دلِ شـــــیدای مـــاست |
خاطــــراتی دارم اینجـــــا قیمتـــــــی |
|
رنـــــگ زیبــــای بنفــــش و صــــورتی |
از همان روزی که این دل، تنــگ شد |
|
چشم من با آســـــــمان همرنگ شد |
من در اینجـــا چیـــــزهایی دیــــده ام |
|
از "قیـــــــامــت" بوسه هایی چیده ام |
ای خدا حــــــالم چرا اینــــگونه است |
|
حـــــال مـن امشـــب چـرا وارونه است |
این دلـم امشــب كــــــبابم می كــند |
|
مثـــــلِ شـــمعی آبِ آبــــم می كـــند |
هیچ تفسیری براین احساس نیست!! |
|
جز حسیــــن و اكـــبر و عبـاس نیست |
ای خــــدا دارم كــــــجایی می شـوم |
|
شـــــاید اینـجا كـــــربلایی می شوم! |
دوســــت دارم بـــاغ های زنـــــــده را |
|
غنچــــه هـــــای خوشـــگــــل آینده را |
غنچــه هایی که شقایق می شوند |
|
"رهگـذر" هایی که عاشق می شوند |
عاشـــقــــانی را که اینجا می رسند |
|
همـــرهـــانی را کــه فـــردا می رسند |
دوســـت دارم من گـــل و گــلخونه را |
|
شمـــع های کــــنج "سقـــــاخونه" را |
تا "خـــــروش" اینجا دمی ساقی بود |
|
این حکـــــــایت همچنــــان باقــی بود |
ای خـــــــــــــدا ، یاران نگــــهدار از بلا |
|
تـا نگـــــــــــردد دل به هــجران ، مبتلا |
یــک تشــکّر دارم از "ادمیــــنمــــــان" |
|
او کــــه می شـــــد حـــافظ آیــیــنمان |
او سیاهی را از اینجا رُفت و شُست |
|
آفرین "ادمیــــــــن" ما دستش دُرُست |
پرچـــــــــمِ ایـن حـــــرف دل پاینده باد |
|
یــــــاد آویـنـــــــــی دمـــــادم زنده بـاد |
ای تـــمـــام اهــــل دل یــــاری کــــنید |
|
خــــیــــمــه را با دل نگـــــهداری کـنید |
یـــــادتـــــان اینجا بـــــمانَد یــــــــادگار |
|
نــــــامتان در حرف دل شد مــــــاندگار |
امشــب ای یاران، مــــرا مهمان كنید |
|
چاره ای بـرسینــــه ســـــــــوزان كـنید |
مســـتِ مســــتِ بـاده نـابم كـــــــنید |
|
از دعـــــــــــــــا سیرابِ سیرابم كـــنید |
گوشه ای افـتاده مست و باده نوش |
در"همین دور و برا" امشب "خـروش"
|